مقایسه ی تمرینات ایزومتریک ارادی و تحریک الکتریکی در تقویت عضله چهارسر ران متعاقب رفع بیحرکتی زانو در افراد بالای ۴۰ سال

مقدمه: با آنکه سالیان زیادی است که در طب توانبخشی، تحریک الکتریکی برای جلوگیری از آتروفی و افزایش قدرت عضلانی مورد استفاده بوده است، کاربرد تحریک الکتریکی برای تقویت عضلات در پژوهش ها و در تمرینات بالینی عمومیت زیادی پیدا نموده است. عضله چهار سر ران متحمل بیشترین آتروفی از بیت سایر عضلات ران می شود. این مطالعه با هدف مقایسه اثر تحریکات الکتریکی و انقباضات ایزومتریک ارادی برای افزایش قدرت عضله چهار سر و محیط ران در بیماران میانسال و مسن بعد از رفع بی حرکتی در قالب گچی ا نجام شد. روش بررسی: 87 نفر بیمار که زانوهایشان متعاقب شکستکی اندام تحتانی بی حرکت شده بود، بطور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند: گروه تحریکات الکتریکی فارادیک و گروه تمرینات ایزومتریک ارادی. بیماران به مدت شش هفته، سه روز در هفته و هر روز 20 دقیقه تمرین داشتند. قطر ران و قدرت عضلانی چهار سر قبل و بعد از دوره درمانی ارزیابی گردید. نتایج: افزایش قدرت عضله چهار سرگروه تحریک الکتریکی(28%) بطور معنی داری از گروه تمرینات ایزومتریک (40%) کمتر بود در حالیکه تفاوت معنی داری بین دو روش درمانی از نظر میانگین افزایش دور ران وجود نداشت(36/0±41/1 و 27/0±42/1 سانتیمتر 96/0=p). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که گرچه تحریکات الکتریکی یک وسیله جایگزین وبالقوه مؤثر برای افزایش قدرت عضله چهار سر بیماران میانسال و مسن متعاقب بیحرکتی زانو است اما مؤثرتر از تمرین ایزومتریک ارادی نیست.